1. Bądź Szlachetnym Człowiekiem wśród wszelkiego stworzenia; bądź bratem między braćmi, siostrą miedzy siostrami.

2. Traktuj wszystko co Stworzone z miłością i czcią.

3. Tobie została powierzona Ziemia jak Ogród; opiekuj się nią z mądrością, uważnością, subtelnością na jaką zasługuje to Piękno.

4. Troszcz się o człowieka, o zwierzę, o zioło, o wodę i powietrze, aby Ziemia nie została ich zupełnie pozbawiona.

5. Używaj wszystkiego z umiarem, gdyż rozrzutność nie ma przyszłości.

6. Tobie jest zadana misja odkrycia misterium posiłku: aby Życie napełniało się Życiem.

7. Przerwij węzeł ignorancji, aby pojąć w końcu, jakie są Prawa Istnienia.

8. Pamiętaj, że świat nie jest jedynie odbiciem iluzji, lecz nosi w sobie również wyobrażenie Źródła Najczystszego.

9. Kiedy ścinasz drzewo, zostaw choć jeden pęd, aby jego życie nie zostało przerwane.

10. Stąpaj z szacunkiem po kamieniach, gdyż każda rzecz posiada swoją wartość.

„Ptaki, bracia moi, winniście bardzo chwalić Źródło Stworzenia i zawsze kochać, bo Ono dało wam pióra na odzienie, skrzydła do latania i wszystko, co wam było potrzebne. Uczyniło was szlachcicami pośród stworzeń i użyczyło wam pobytu w czystej przestrzeni powietrza. Chociaż nie siejecie i nie żniwujecie, to jednak Ono samo bez waszej troski dba o was i was prowadzi...”

"Uciszcie się, ptaszkowie! Brat wasz pieśń chce śpiewać,
Że wyciągnąwszy ramiona
i zapatrzony w tę jasność Źródła,
może dziś słuchać wiewów,
któreś nam dało,
abyśmy przez nie rozumieli tchnienie
Twojej Istoty —
że może słuchać tych szeptów,
któreś nam dało
w eukaliptowych koronach,
w cichych gałęziach oliwek i pinii,
byśmy w nich mieli oddźwięk tajemnicy
Twojego Bytu!…
Lub nie! śpiewajcie wraz ze mną
hymn jaśniejący, jak słońce,
gdy pada na tę łąkę, na te złomy stare,
na grzbiety tych mgławych gór!
Chwalcie Źródło razem ze mną,
boć Ono wam dało skrzydła,
abyście mogły kąpać się w błękitach!
Śpiewajcie, braciszkowie, i ty, siostro pszczółko,
i ty, mój świerszczu polny,
i ty, moja muszko,
i ty, mój kwiecie rumianku,
i ty, daleki a głęboki szumie
mojego brata wiatru,
i ty, jedwabny promieniu,
który oprzędzasz ten stok!

Och! Ażebym razem z nimi
i razem z tobą, o siostro ma,
mógł sławić i wielbić Źródło!
Ażebym razem z wonnym kwiatem róż
i razem z duszą twą
mógł dziś zaśpiewać hymn,
że Miłość idzie przez ciebie, Miłość, Miłość duchowa,
Miłość niewinna i czysta,
która zwycięży nas!
O nućcie razem ze mną, braciszkowie moi,
ptaszęta, na promiennym siedzące obłoku!…
Serafin stoi przy mnie,
i patrzy jej oczyma,
i rodzi się Miłość —
i świat się obsypuje kwiatem i zielenią!
O nućcie, braciszkowie i ty, siostro pszczółko,
albowiem rodzi się Miłość
i dźwięk płynie po ziemi, nigdyć niesłyszany,
gdy Życie było li Ciałem!
O nućcie, me ptaszęta i ty, siostro muszko,
i ty, mój świerszczu polny,
i ty, mój bracie wietrze,
i ty, mój ogniu, wiekuisty ogniu,
albowiem Miłość się rodzi
i pokolenia idą w imię Ducha
do walki z przemocą i Zdradą!
A w bohaterstwo okuta ich pierś —
we wielkiej idą procesji,
w śmiałym szeregu,
a Czystość wieńczy im skroń,
a hasło: Zbawienie przez Miłość!…"