"Dziękuję za kolejną zimę, którą możemy spędzać tak blisko. Blisko czego?
Blisko siebie samych i siebie jako rodzina.
Daleko od innych, ale tylko fizycznie. Sercem i umysłem każdego dnia skierowani tam, gdzie są inni. Każdy ze swoimi troskami i radościami, tak jak my.

Mija kolejny spokojny dzień na końcu świata. Napełniam baniak źródlaną wodą i rozmyślam sobie o życiu wewnętrznym dzieci.

• Rosa, czy tobie czegoś tu brakuje? Rosa podskakując na kamieniu z radością wykrzykuje: niczego! Niczego! A po chwili dodaje: - no... Może mogłaby tu być WIELKA sterta marchewek! :)

Marchewki właśnie się kończą. Gdy niesie się je na plecach przez półtorej godziny, tak jak ryż, taśmę klejącą, mąkę i inne najniezbędniejsze rzeczy, wszystko to przechodzi magiczną transformację. Rzeczy stają się trochę jakby ze złota. Złota zapalniczka, złoty plastikowy słoik, paczka makaronu, kawałek prostej deski wyrzucony przez morze i tak dalej. Czujemy się naprawdę bogaci.

Pewnego dnia w naszej złotej krainie zjawia się człowiek. Przypływa łódką. Chwilę rozmawiamy, głównie na migi. Nie wiem czy cokolwiek rozumie ani czy ja rozumiem jego.. Daje nam pomarańcze z własnego ogrodu i rybę, którą właśnie złowił. Przyjmujemy dary z wdzięcznością, ale pojawia mi się myśl, że może wydaje mu się, że jesteśmy tacy biedni, że nie mamy się gdzie podziać, że tak daleko do sklepu, my tu z tą małą dziewczynką, co się bawi kawałkiem styropianu wyrzuconego przez morze.

I przypominam sobie wtedy, że przecież inni nie widzą naszego złota... Że mimo iż są tacy jak my, a my tacy jak oni, to chwilowo przybywają z innej bajki, gdzie zapalniczki i kawałki styropianu nie są ze złota, a małe dziewczynki nie robią sobie indiańskiego makijażu sądzą z paleniska... To nic. Możemy przecież razem zjeść pomarańcze i powiedzieć na migi, co się da. Tylko jak wytłumaczyć, że...

Nasze złoto rośnie tam, gdzie - jakby się mogło wydawać - jest tak niewiele... Nasze złoto rośnie na wolności, kiedy w tym "niewiele" robi się przestrzeń na coś najważniejszego - szczęście, które nie wynika z posiadania. Szczęście, które wypływa z głębi nas samych i dla każdego z nas jest dostępne. Trzeba mu tylko trochę pomóc. Przeciąć za ciasny gorset przeterminowanych przekonań, rozgościć się w niepewności, uśmiechnąć się do siebie i spokojnie usiąść na skale. Zaufać i pozwolić by każdy wdech odżywiał nas i leczył, a każdy wydech oddawał to, co już nam nie służy. Potem na nowo przejrzeć się w lustrze... i zobaczyć błysk w swoich oczach. Rozpoznać piękno i mądrość, które zawsze tam były. I zawsze będą. Ze złota. Tak jak marchewki, styropian i zapalniczka.

Czekam na kolejny sezon nadchodzących odosobnień. Czuję się gotowa do obcowania ze złotem. Jestem pełna wdzięczności za mądrość i inspirację, którą dają nam nasze coroczne, zimowe odosobnienia."

Karo,
sbinstitute.com

A Ty?
Boisz się życia w Lesie?

Bo ja nie....
Indi,
Projekt "Szlachetny Człowiek Wraca do lasu"